در اکثر جاهای دنیا عرف است که مردها با کمال احترام و تشریفات ویژه به خدمت خانواده دختر برسند و از او خواستگاری کنند اما نه همه جای دنیا؛ در برخی کشورها هیچ پسری به خواستگاری دختر نمی‌رود بلکه آنان در خانه می‌مانند تا یک دختر برای همسری انتخابشان کند. در اینجا فرهنگ‌ برخی مناطق در جهان که در آنها خانم‌ها به خواستگاری آقایان می‌روند را بخوانید.

"مراکش" یا مغرب کشوری است، در شمال غربی آفریقا و مسلمان که درصد بیشتری از جمعیت آن را زنان تشکیل می‌دهند. زنان مراکشی بسیار صبور و پرکارند و تقریبا می‌توان گفت لحظه‌ای استراحت نمی‌کنند و به دنبال رفع و رجوع کارها و مشکلات خانواده‌اند اما زنان آن ویژگی دیگری هم دارند و آن اینکه خودشان مرد آینده خود را انتخاب می‌کنند و به خواستگاری او می‌روند. دخترها در مراکش با رسیدن به خدمت مادر پسر مورد نظرشان از ویژگی‌های خود اعم از خانه‌داری، دستپخت و مهارت‌های زندگی‌شان تعریف می‌کنند و مادران با مشورت پسرانشان نتیجه‌گیری می‌کنند که آیا این دختر گزینه مناسبی برای انتخاب آنها هست یا خیر.

زن‌ها در مراکش بر این باورند که درخواست ازدواج آنها از مردها به هیچ‌وجه مایه سرافکندگی‌شان نیست زیرا اسلام دین برابری است و زن و مرد در همه چیز برابرند؛ بنابراین آنها هم حق دارند که فرد مورد علاقه خود را انتخاب کنند و به او درخواست ازدواج بدهند.

"جمهوری گینه بیسائو" کشوری در آفریقاست که زمانی الگوی آفریقا برای توسعه بود. این کشور در زمره فقیرترین کشورهای جهان قرار دارد. در این قسمت از دنیا هم این دختران هستند که همسر آینده خود را انتخاب می‌کنند. آنان پیشنهاد خود را به این شکل که یک ظرف ماهی سرخ‌شده با روغن مخصوص را با سس خوش‌طعم قرمزرنگ تزئین می‌کنند و با هماهنگی قبلی با مادر پسر به خدمت پسر مورد نظرشان می‌رسند. در ضمن اینجا منطقه‌ای است که مردها هیچ قدرتی برای "نه" گفتن ندارند.

از آنجای که گینه بیسائو کشوری بسیار فقیر است و اکثر دختران حتی توان تهیه و پخت آن ماهی مخصوص و مرسوم را ندارند، با یک شاخه‌گل سفید به خواستگاری پسر مربوطه می‌روند. طبق تحقیقات انجام‌شده در این منطقه، 75 درصد مردان و زنان از این سبک ازدواج و زندگی رضایت دارند. طبق آخرین سرشماری شهر "لویو" در غرب کشور "اوکراین"، ۸۵ درصد جمعیت آن را زنان تشکیل می‌دهند و همین نابرابری، دختران را به سمت خواستگاری رفتن سوق داده است. معروف است که در این کشور، رسم و رسوم ساده‌ای برقرار است و به همین دلیل بدون دردسر پیشنهاد خود را صریح در مقابل کسی که به او علاقه دارند، می‌گویند.  

در قبیله‌ای عجیب در چین به نام "موسوا" زنان و دختران حاکمان اصلی محسوب می‌شوند و روسای قبیله تنها از میان زنان انتخاب می‌شوند. اتفاق عجیب‌تر میان مردم این قبیله آن است که زنان با یکدیگر کم حرف می‌زنند و صحبتی از پدر و پسر در این قبیله وجود ندارد. در این قبیله زنان انتخاب می‌کنند که با کدام مرد ازدواج کنند و در حقیقت ازدواج رسمی ندارند و مردان پس از ازدواج در خانه زنان زندگی می‌کنند.

در "شیکاگو" هم چند سالی است که دخترها گوی سبقت را در خواستگاری کردن از پسران ربوده‌اند. دختران این شهر از ایالات‌ متحده هم بر این باورند که ما هیچ اعتقادی به اینکه حتما باید پسر از ما درخواست ازدواج کند، نداریم و بعد از تصمیم برای خواستگاری، با حلقه‌ای نقره‌ای‌رنگ و ساده به او پیشنهاد ازدواج می‌دهند. سال کبیسه برای کشوری چون "اسکاتلند" بسیار ویژه است که در قرن یازدهم، "ملکه مارگارت" به دخترها اجازه داد که در صورت تمایلشان از پسر مورد نظرشان، خواستگاری کنند. بر اساس همین روایت و تاریخ، دخترها هر چهار سال یک‌بار به خواستگاری پسر مورد علاقه‌شان می‌روند. البته چندی بعد، رسم شد که اگر آن پسر پیشنهاد دختر را قبول نکند، مجبور است که در عوض یک دست پیراهن و یک جفت دستکش بچه‌گانه برای دختر بخرد تا کینه را از دل او پاک کند!